و چنین آمد خواجه گزوین(رضی الله عنه) را که پس از دو سنة پر ز حکایات شیرین و تلخ، قلم در مرکب سیاه نهد و از سیاهی روزگار سه پنج سیاهه ای در این وبلاق به نوشتار در آورد...
کنون که در صفر سنه 1430 به سر می بریم و تحولات سترگ حاصل گشته و یاران به چهار گوشه گیتی شدندی و بین ایشان فراق آمدندی. جان سخن آنکه هیچ یک خبر ز احوالات آن یک نداشتندی و روابط بین الصدقا که روزگاری مرضی الطرفین و خاری بود برچشم عدوان حسود کنون به تیرگی گرویده و هر یک از آن سه یار دبستانی یار خویش را بر بیضه مبارک هم محاسبت نیاورندی بر این حال خشنود ماندندی و هیچ ملال از برای این امر نیست.
خواجه گزوین که همچنان در نظامیه گزوین استوار به کسب علوم حساب و معرفت و دچار و همانا در برگزاری همایش استوار تر و مقامات ایشان اولی تر در نزد خداوندگار همایش آفرین و پست از پی پست دگر و مهارت از پی مهارت بر پرونده ی رخشان وی فزون آمدندی و کنون به جز ادارةالمطار به طرح و طبع صحیفات السفر و لابنار و اپلات* همچنین ترجمة و کتابت و امور بین الدولی و مذاکرات لامالیة و امور الصوتیة و لبصریة مشغول است به آچار فرانسه همایش آفرینان ملقب شدندی و پارو بر شانه به روبیدن سیم و زر مشغول است و به زودی معاف نامه ی خویش را هم از بابت خدمة فی الجیش دریافت خواهد نمود و افکاری پلید و شیطانی چندی نیز در سر دارد که در این مقال نگنجد.
یک کلام در وصف من کافیست یار من سپوختم هرچه فن و هرچه کار
شیخ امیر غوربان نیز که بیرق برگزاری همایش و عروسی را به زمین افکند و با هزیمت به جمله رهروان کاروان IT** پیوست چندیست پس از طی طریق کاردانی راه طبرستان پیش گرفتست و ار بلاد طهران دور گشتندی و در بحر القزوین به صید علم و داف ماهی مشغول است. در دهان مردم گذر و بازار در طهران شایع است که مؤجر خانه ی وی زنیست کهنسال و سخت مهربان که دختری در ترشی از آن وی است و مهر شیخ ما بر دل وی فزونی دارد و هر روز "شیمی بلا می سر" و "تی جانا قوربان" گویان از برای شیخ صبحانه حاضر کردندی و از شیخ نیک پذیرایی نمودندی و از باقالا قاتوق و میرزا قاسمی و دسنه باقالا و ترشی تره و سیر ترشی و اشپل و ماهی دودی شیخ را هیچ کمبودی نیست. از خلق که پنهان نباشد چه رسد به شما که شیخ چند باری دختر صاحب خانه را در رویا دیده و کمی هم حالی به حالی گشته و اندر صباح باعث زحمت دیگران. ان شاءالله که مبارک است و میمون.همانا خدای عز وجل وی را قرین رحمت خویش کناد.
شیخ درستی تو و اهل یقین راه عجیبی تو نمودی گزین
چونکه بسی هست تو را پشتکار راه به آخر تو رسانی بدین
غصه ی آن موی سرت را نحور موی بکار و به کناری بشین
چون که مهندس لقبت می شود داف برزید ز سماء و زمین
آنکه تو را بود به روزی هدف*** حسرت و حرصی بخورد که ببین
و اما بشنو ز احوالات شیطان مجسم در کالبد بشر و جن بی سم و شاخ،حاج ذبیح الذین ملعون که از همان بدو تخم نفاق اندر مزرع صداقت می پاشید و هیمه در شرر جدایی می انداخت به کنون به دیاری دور شدندی و از وی خبری نباشد. پیکان و قاصدان چندی پیش خبر دادندی که وی را به فرنگ مشاهدت نمودندی که در پی داف و علم هردو شتابان است و در اولی همچنان ناکام و در دومی باره ی شتاب زین کرده و به راهش روان است. اندر حکایات و امثال آمده است که نسلی از نوباوگان دهه ی شصت این سرزمین دچار عقده گشتندی و اکثرا به زنده نگاهداری افکار مرده ی 40 سال ماقبل خود مشغول بودندی و از این طریق نیز از برای خود کلاس کاذب قائل شدندی. این نسل مذموم در زبان عامه "ضالین" لقب گرفتندی و جز با امثاهم با هیچ بشر سازس نتوانستندی.
زردک دیوانه ی بیمارحال راه به بیراه زدی از زوال
داف به تهران نشدت حاصل و در پی داف آمده ای پرتغال
درس بهانه شد و مغزی گریخت مغز مگر بود تورا بدسگال؟
داف اگر بود همی آسمان باز و عقاب است پسر در مثال
رنگ سماوات یکیست هر کجا حیف که مرغی و نداری تو بال
سیب به سرخی گروید و ثمر آه که عمریست تو زردی و کال
مخلص سخن آنکه وی به بلاد پرتغالستان شدندی و زان روی که از اخلاق و معرفت ذبیح الدین را هیچگاه بهره ای نبوده، از وی نیز خبری نباشد به اسماع و ابصار خلق.
*ابنار (ج. بنر) - اپلات (ج. پلات)
**فرقه ای بدیع که مردیانش خود را مهندس فناوری اطلاعات می خواندند.
***سمانة النساء نایب السلطان که روزگاری به شیخ ضد حال عاطفی وارد نمود